Tien jaar van mijn leven is er al af.
Mijn dochter is bijna 17 maanden oud en kent nog maar weinig angsten of gevaar. Dat is ergens normaal. Ze is nog te klein om te beseffen wat kan en niet kan.
Daarnaast is ze een durfal. Wij vinden dat zeker positief, maar het heeft me wel al minstens tien jaar van mijn leven gekost. En een paar grijze haren.
Zin voor avontuur
Mijn dochter heeft haar zin voor avontuur mee van haar vader. Hij houdt niet van het typische toeristische wandelpad, maar volgt de minder bekende wegen en paden via de gps. En waar we uit komen, is soms op voorhand niet goed geweten. Maar we komen wel altijd terecht. Ergens.
En met onze dochter in de wandelzak steekt hij een kleine waterbeek over via een smalle balk. Of hij beklimt– met Mara in de draagzak – een wankel klimparcours. Hier thuis loopt hij snel met haar al dansend over de zetel. Ik hoor mijn schoonmoeder nog roepen ‘pas op’. Nu weet ik vanwaar haar grijze haren komen.
Snelwandelen
Nu mijn dochter het kruipen heeft ingeruild voor stappen, gaat er een hele wereld voor haar open. Wat eerst nog de voorzichtige, rustige stapjes waren, is nu snelwandelen geworden. Net niet lopen, maar ze gaat goed vooruit.
En nu moeten we de ogen goed openhouden, want ze is rap. En mama kan nog net volgen. Ze lijkt geen schrik te hebben. Ze probeert nieuwe dingen uit en dan nog eens en nog eens. Tot ze valt. Dan wordt ze voorzichtiger. Toch voor even.
Glijbaan
Sinds kort hebben we een glijbaan. De eerste dag moest ik haar nog helpen om het trapje op te klimmen. De tweede dag was de hulp van mama niet meer nodig. Maar nu heeft ze het gevonden: dan staat ze bovenaan de trap – glunderend – te applaudisseren. Hier weerklinkt constant “op de poep, op de poep zitten”. Ik denk dat de buren weten hoe laat het dan is. Maar dan kijkt ze geniepig onze kant op – nog steeds glunderend – en blijft applaudisseren. Enkele keren weerklinkt het geroep dat ze op haar poep moet gaan zitten en van zodra we aanstalten maken om haar hierbij te helpen, gaat mevrouwtje zitten. En dan geniet ze van het glijden van de glijbaan.
Ze heeft de smaak zo te pakken, dat ze vorige week besloot om via de glijbaan naar boven te klimmen. Geen probleem, wie heeft dat nu niet gedaan? Nauwlettend hield ik haar in de gaten, maar ik liet haar doen. Tot ze besloot om via het trapje naar beneden te duiken. Toen stond ik pijlsnel bij haar en kon haar nog net vastnemen. Hartkloppingen en weer tien jaar van mijn leven kwijt.
Ik ben niet de enige die af en toe hartkloppingen krijgt. De onthaalmoeder zei me dat ze nogal achter ons Mara moet hollen. Ik kan het me goed voorstellen. En dat ze drie keer na elkaar is gevallen van de (lage) turnblokken. Ze kruipt er graag op, maar in plaats van er terug voorzichtig af te komen of zich neer te zetten, loopt ze van het licht hellend vlak af. Nadat ze toch drie keer was gevallen, begon mijn dochter in te zien dat ze best een beetje moet opletten. Oef.
Ontdekken
Wij laten haar proberen, met vallen en opstaan (letterlijk dus), de dingen ontdekken. En we grijpen in als ze zelf nog geen gevaar kan inschatten.
Maar het is het waard om tien jaar van mijn leven kwijt te zijn, want dit zijn mooie momenten. En mijn dochter heeft plezier en dat is wat telt. Al ben ik steeds blij dat ze op haar poep gaat zitten.
Meer lezen?
Klik hier voor meer artikels over baby en momlife. Dit artikel verscheen intussen ook op Mama Baas.
