De kermis - Baby & momlife

Een paar weekends geleden was het zover: na een lockdown periode een uitstapje waarbij we ons onder andere mensen begaven. Niet alleen was het dus de eerste keer van een gezinsuitstapje, maar voor onze kleine meid ook de eerste kennismaking met de kermis.

Veel stelde de kermis niet echt voor, met ongeveer een vijftal kermiskraampjes stond het dorpsplein bijna vol. Maar meer hoefde het ook niet te zijn voor ons. Het was niet al te druk. Het zonnetje was van de partij, ideaal dus.

Draaimolen

Ik keek uit naar de draaimolen en was vooral benieuwd naar de reactie van onze dochter van 18 maanden oud. Zou ze huilen? Zou ze blijven stil zitten? Zal ze de muziek niet te luid vinden?

Met haar papa als chaperon ging onze kleine meid de uitdaging aan. Papa koos de prinsessenkoets. De eerste rondjes hield papa haar handje vast, daarna kon ze het wel alleen. En elk rondje stond daar een gillende fan (lees: mama) langs de zijkant haar naam te roepen, foto’s te trekken en filmpjes te maken. De uitbaatster van de draaimolen zal vast gedacht hebben: “weer zo’n mama”.

Ik ben er nog altijd niet goed aan uit of onze dochter de rit eigenlijk heel leuk vond. Ze bleef wel zitten en keek rond. Niet meer, niet minder. Na enkele rondjes draaien stak ze zelfs haar duimpje in haar mond.

Conclusie: mijn dochter kroop niet uit haar prinsessenkoets en bleef de hele rit flink stilzitten zonder te huilen of tegen te pruttelen. Maar heel enthousiast was ze niet. Misschien was ze overdonderd door het hele gebeuren, maar evengoed zei het haar niet veel. Op naar de volgende attractie op de kermis.

Eendjes vissen

Eendjes leren vangen was ook helemaal nieuw voor onze kleine meid. Eerst flink de handen ontsmetten en daarna kregen we een vishengel. Met de hulp van papa ging ze aan de slag, maar al snel bleek de vishengel iets te moeilijk te hanteren zijn.

Geen probleem, van de uitbaatster mocht onze dochter de eendjes vangen met haar handjes. En dat vond ze heel leuk. De eendjes zwommen naast ons door en hup, daar was het eerste eendje in haar handen. We hadden haar het concept van deze attractie op de kermis nog niet goed uitgelegd, want even snel gooide ze deze eend terug bij haar vriendjes in het water. Mogelijks was het een eendje met weinig punten, dat kan ook.
En toen had onze dochter het door: de eendjes die ze vangt, mag ze in een mandje doen. En daarna ging het vissen heel vlot! Zo vlot dat we al snel over ons maximum aantal te vangen eendjes zaten.

Omdat we merkten dat onze kleuter dit wel heel leuk vond, kochten we meteen een nieuwe ronde bij.
En ze werd meteen een professional: met de handjes gretig in het water eendjes vangen. Of zelfs met één hand de hele boel opstroppen: “geen eendjes voor de andere kindjes, alle hoge punten voor mij” zal ze gedacht hebben. Of eendjes vangen zonder er naar te kijken, maar eerder naar de kindjes rondom haar.

Dertig euro armer, maar wel veel eendjes en uiteraard een nieuwe ervaring rijker. De punten werden geteld en dan mag je een cadeautje kiezen. Om in het thema van water te blijven, kozen we een grote en kleine zeemeerminnen pop uit het hele gamma.

Conclusie: eendjes vangen viel goed in de smaak! Onze dochter begreep het concept en onder aansturen van mama en papa vergaarde ze veel punten. De eendjes met de minste punten kwamen terug in de visvijver. Slimme meid.

Terrasje en een lief opdoen

De Zomerbar aan de kermis was geopend. Het was lekker weer en na twee attracties verdienden we een drankje.

Ook hier was er sprake van een eerste keer: de eerste keer met onze rondlopende meid iets gaan drinken. Flink zette ze zich neer op de ‘grote’ stoel. Ze is altijd trots als ze dit kan doen. Maar wie onze dochter kent, weet dat ze geen zittend gat heeft en dus niet lang blijft stilzitten.

Op verkenning dan maar: eerst bleef ze flink rond onze tafel lopen. Op verkenning naar het tafeltje naast ons. Daar maakte ze kennis met de hond. Onze meid is gek op dieren, dus ging ze meteen op deze woef af. Met mama naast haar, uiteraard. Ze mocht de hond aaien. Terug met mama aan haar zijde, want we zijn toch zeer oplettend met honden en kinderen.

Nu ze de beperkte omgeving van het tafeltje al had verkend, werd het tijd voor iets anders en breidde ze haar ontdekkingsterrein uit. Intussen had ze kennis gemaakt met het kindje dat achter ons tafeltje zat. Kleine Leon was een paar maanden ouder dan haar, dus een ideaal speelkameraadje. En intussen genoten mama en papa van hun drankje en keken we (vol trots) toe. Haar speelterrein werd groter en groter, dus af en toe was een interventie van mama of papa nodig. “Neen, niet achter de bar gaan lopen”. “Neen, hier is de uitgang”. “Hier blijven”.

Toen ze het wat had gehad, besloot ze maar alleen op stap te gaan. Uiteraard nauwlettend door ons in het oog gehouden. Papa zette de achtervolging in. En toen ze zich richting rottweiler begaf om hem een aaike te geven, werd snel ingegrepen. Met alle respect voor dergelijke honden, maar toch liever niet.

Toen het tijd was om de wandeling naar huis voort te zetten, vroeg ik mijn dochter of ze Leon geen zoentje wou geven. Ze heeft geleerd om kusjes met haar hand te geven, dus ik dacht: “Leon zal ook wel zo eentje krijgen”. Maar neen, ze gaf hem zomaar een zoen op de mond. Het ventje was nogal overdonderd dat hij haar eerst een mep gaf om vervolgens, bij het tweede zoentje, het wel toe te staan. En mama is lichtelijk jaloers, want als wij een zoentje vragen, krijgen we een handkus toegeworpen.

Conclusie: een terrasje doen met onze meid is leuk en mits een beurtrol onder mama en papa om afwisselend achter haar aan te hollen, hadden we een ontspannend momentje. Ze deed er ook een lief op, dus dat belooft voor later.

Algemene conclusie

De uitstap naar de kermis was meer dan geslaagd. Onze kleine meid een nieuwe ervaring, een lief en twee zeemeerminnen poppen rijker. Wij een ontspannend middagje weg geweest en trots op hoe flink onze meid wel niet is.