Mijn éénjarige baby is een duimer. Als boreling had ze wel een tutje, maar al snel vond ze haar duim interessanter. Daar kwam meteen (negatieve) reactie op: je zal haar dit niet kunnen afleren, haar tandjes gaan scheef groeien… We hebben een tijdje geprobeerd om de duim door een tut te vervangen, maar onze dochter bleef standvastig volhouden.
Tot onze meid spelenderwijs de tutjes op de verzorgtafel ontdekte en ze meteen eentje in haar mond stak (en het ook liet zitten). Sindsdien lukt het om haar de tut aan te reiken.
Het duimen is intussen sterk verminderd, maar volwaardig tutten zit er nog niet in. We maken hier geen probleem van. En af en toe horen we toch ook een positieve reactie: hoe schattig is het duimen wel niet!
